آشنایی با Tape Library و ویژگی های آن

آشنایی با Tape Library و ویژگی های آن

در مقاله قبل درباره ی ذخیره سازی مبتنی بر Tape مغناطیسی صحبت کردیم و قصد داریم در این مقاله شما را با Tape Library ها آشنا کنیم.

tape library برای ذخیره سازی داده ها مجموعه ای از کارتریج های tape مغناطیسی و درایو های Tape است.

Tape library ها از لحاظ هزینه و پیچیدگی بسیار متفاوت اند. یک Library معمولی شامل چندین درایو tape برای خواندن و نوشتن داده ها، دسترسی به پورت ها برای ورود و حذف tape، کد های بارکد برای شناسایی tape ها و دستگاهی برای نصب و پیاده سازی کردن کارتریج های tape است.

Tape Library ها چه کاربرد هایی دارند و چگونه کار می کنند ؟

اگر چه درایو های tape از لحاظ ویژگی ها و قابلیت اطمینان بودن بهبود یافته اند اما مفاهیم نوشتن داده ها بر tape مغناطیسی در دهه ها تغییر نکرده است.

یک Tape Library و ویژگی های آن باید با بقیه سیستم حفاظت از داده های سازمان، از جمله نرم افزارهای بکاپ گیری، سازگار باشد. فروشندگان Tape Library، لیستی از نرم افزار های پشتیبان گیری و سخت افزار هایی که سازگار با محصولات خود هستند را ارائه می دهند.

در تعیین مشخصات فنی برای یک tape library، یک سازمان به طور معمول باید چگونگی تهیه نسخه بکاپ یا بایگانی کردن داده در library را تعیین کند، از جمله اینکه فاکتورهای رشد داده را نیز مشخص کند.

درایوهای Tape برای چندین دهه جزیی از اهداف بکاپ استاندارد بود. اگرچه پیشرفت هایی در فن آوری ها، مانند درایو های دیسک با ظرفیت بالا و فضای cloud، باعث می شود که tape به عنوان یک دستگاه بکاپ کمتر کاربرد داشته باشد، اما Tape بهترین گزینه برای بایگانی کردن داده ها است. به عنوان مثال، (Linear Tape File System (LTFS ، یک فایل سیستم را روی یک tape library قرار می دهد و موارد استفاده از مزایای بایگانی را بهبود می بخشد.

Tape Library چیست

یک شرکت بزرگ اغلب از یک  tape library به عنوان یک هدف بکاپ ثانویه یا بایگانی کردن داده ها استفاده می کند.( نه به عنوان بکاپ اولیه )

مزایا و معایب tape libraries

هزینه یک tape library به طور کلی کمتر از سیستم های دیسک یا فلش است. قابل ذکر است که دیسک ها هزینه بالایی دارند و برای بایگانی کردن مناسب نیستند.

Tape ها مداوم تر و نسبت به آسیب پذیری مقاوم ترند. در وضعیت Tape ، disaster recovery یک ابزار مفید برای بازیابی اطلاعات است.

Encryption برای امنیت داده ها در tape library ها نیز ارائه شده است. وقتی که tape ها خارج از مراکز داده قرار می گیرند Encryption بسیار مهم است ، زیرا این اطلاعات در صورت از دست رفتن یا دزدیده شدن tape ، توسط Encryption محافظت می شوند.

Tape library ها حاوی ظرفیتی برای مقادیر عظیمی از اطلاعات است که به ندرت به دسترسی به آن ها نیاز داریم و یا اطلاعاتی که تغییر می کنند. به عنوان مثال، یک tape کارتریج LTO-7 تا 6 ترابایت (TB) ظرفیت Native یا 15 ترابایت (TB) فضای فشرده شده را نگه می دارد. شرکت ها اغلب برای بایگانی کردن دراز مدت از tape استفاده می کنند. بازیابی داده ها از یک بکاپ بزرگ در tape library می تواند در واقع سریع تر از بازیابی اطلاعات از cloud باشد.

اگرچه LTFS سیستم های بایگانی و دسترسی را بهبود داده است، اما یک tape library می تواند با سرعت های دسترسی سایر تکنولوژی ها مانند دیسک سازگار نباشد. به دلیل ویژگی ذاتیِ  tape ها در دسترسی ترتیبی به اطلاعات آن ، کاربر برای دسترسی به مکانِ داده ای خاص باید Tape را به گردش در بیاورد.

Tape library ها می توانند پیچیده شوند و نیاز به مدیریت توسط نرم افزار بکاپ گیری سیستم داشته باشند. پشتیبانی نیز می تواند نگران کننده باشد. همانطور که فناوری ها توسعه می یابد، سازمان باید اطمینان دهد که tape library ها آن سازگاری لازم با تمام اجزای دیگر را دارا هستند. به عنوان مثال، درایوهای tape قدیمی ممکن است با یک library جدید کار نکند.

مقایسه Tape library در مقابل درایو  tape و در مقابل autoloader

Tape library ها و Autoloader ها با چندین tape به طور خودکار بکاپ گیری و یا بایگانی کردن را انجام می دهند. Tape Library ها قابلیت های بیشتری نسبت به Autoloader ها ارائه می دهند، اما اغلب گران تر هستند و همچنین پیچیده تر هستند زیرا دارای درایو های tape بیشتری می باشند.

یک Tape Autoloader از یک درایو tape تک برای بکاپ گیری و بایگانی کردن استفاده می کند.tape بکاپ Autoloader ها، مبادلات tape خودکار و قابلیت اطمینان بیشتری را نسبت به یک درایو جداگانه ارائه می دهد، اما همچنان ظرفیت محدودی نسبت به tape library ها دارد.

یک Autoloader Tape معمولا شامل یک درایو tape، یک tape magazine ( یک مجموعه ای از Tape های جدید ) و بازوی رباتیک است که Tape ها را بین درایو و Magazine به حرکت در می آورد.

Tape library بزرگتر و دارای چندین درایو است و بازوی tape روباتیک می تواند به همه آنها دسترسی پیدا کند و قابلیت اطمینان را افزایش دهد. به عنوان مثال، اگر یک درایو در یک fail ، Tape Library شود، library می تواند با استفاده از یک درایو متفاوت به عملیات خود ادامه دهد.

در سلسله مراتب مدیریت ذخیرۀ tape library ، library فایل هایی که دسترسی کمتری دارند را از حجم شبکه حذف می کند و آنها را به نوارهای بایگانی انتقال می دهد. tape library ها از طریق بارکد tape ها می دانند که کدام فایل ها در کدام tape قرار دارند. برای بازیابی، robotic tape loader تأیید می کند که به tape صحیح دسترسی دارد. Tape library ها دارای تراکم زیادی هستند که به لطف رباتیک سرعت دسترسی به آن ها بهبود یافته است.

مقایسه Tape library و virtual tape library و disk storage

VTL یک سیستم ذخیره سازی مبتنی بر هارد دیسک است. VTL طراحی شده است تا ذخیره سازی دیسک به عنوان یک tape library فیزیکی به منظور تهیه نسخه بکاپ از نرم افزار باشد. همانند tape فیزیکی، داده ها به ترتیب به یک VTL نوشته می شوند، اما می توانند سرعت بیشتری در نوشتن و خواندن داشته باشند ، زیرا بر روی دیسک قرار دارند. Tape library های مجازی برای تهیه بکاپ و بایگانی کردن نیز استفاده می شوند.

VTL ها و بکاپ گیری دیسک به دیسک اغلب همراه با data deduplication هستند. هر دو تکنولوژی به طور معمول به یک سرور رسانه بکاپ متصل می شود که آنها را مدیریت می کند.

فروشندگان ، محصولات و طراح های tape library

StorageTek – در حال حاضر بخشی از اوراکل است – به طور گسترده ای با اختراع اولین Library ها برای رسیدگی به Tape تاثیر زیادی در این نوع تکنولوژی داشتند.

پیشرفت های اخیر از فروشندگان tape library ها عبارتند از:

در سال 2011، IBM پشتیبانی LTFS را به tape library ها اضافه کرد. IBM فناوری LTFS را اختراع کرد و اولین فروشنده بود که آن را در library ها پشتیبانی می کرد.

در سال 2012، اوراکل اولین library مقیاس پذیری خود، Oracle StorageTek SL150 Modular Tape Library را راه اندازی کرد، که مشتریان را قادر می ساخت تا با یک واحد ورودی شروع کنند و آن را به 900 TB ظرفیت فشرده گسترش دهند.

در سال 2014، Overland Storage سری های NEO XL را از automated tape libraries برای بکاپ گیری و بایگانی با مقیاس و تراکم بالا راه اندازی کرد. خانواده NEO XL مانند دیگر محصولات tape library ابزار Overland، پارتیشن بندی یک library فیزیکی را به library های کوچکتر امکان می دهد.

در سال 2016، Quantum  خانواده خود را در Scalar LTO tape library تجدید کرد. Scalar i3 و i6 از tape های LTO-6 و LTO-7 پشتیبانی می کند . i3 برای کسب و کارهای کوچک و متوسط طراحی شده است، که تا 3 پتابایت (PB) افزایش می یابد. i6 برای شرکت های کوچک است، تا 12 PB افزایش می یابد.

در سال 2016، Spectra Logic ارتقاء به TFinity tape library خود را، که به گفته فروشندگان ، آن را بزرگترین tape library در جهان است اعلام کرد. نسخه Exascale می تواند حاوی tape های با فرمت 53.460 LTO و 0.8 exabytes ظرفیت فشرده باشد.

سایر فروشندگان tape library شامل Dell EMC و Hewlett Packard Enterprise می باشند.

استفاده های اخیر از Tape library ها عبارتند از:

در سال 2013، تولیدات Nascar  ، Spectra Logic’s TFinity tape library را انتخاب کرد تا 180،000 ساعت فیلم ویدئویی با وضوح بالا را ذخیره می کند، از جمله ویدیوهای پخش شده و مجموع داده های مربوط به پخش.

در سال 2016، المپیک NBC، یک بخش از گروه ورزشی NBC، از محصولات Spectra tape library- TFinity و T950 – T50e استفاده کردند تا از بازیابی بازی های المپیک در Rio de Janeiro برای تهیه آرشیو و بازیابی فوری استفاده کنند.

منبع : آشنایی با Tape Library و ویژگی های آن

آشنایی با پروتکل DHCP

پروتکل پیکربندی پویای میزبان (به انگلیسی: Dynamic Host Configuration Protocol یا DHCP)، پروتکلی است که توسط دستگاه‌های شبکه‌ای بکار می‌رود تا پارامترهای مختلف را که برای عملکرد برنامه‌های منابع گیر در IP (پروتکل اینترنت) ضروری می‌باشند، بدست آورد. با بکارگیری این پروتکل، حجم کار مدیریت سیستم به شدت کاهش می‌یابد و دستگاه‌ها می‌توانند با حداقل تنظیمات یا بدون تنظیمات دستی به شبکه افزوده شوند.

تاریخچه

DHCP برای اولین بار در اکتبر سال ۱۹۹۳ به عنوان یک پروتکل (در RFC 1531)معرفی شد. در آن زمان DHCP به منزلهٔ گسترش پروتکل Bootstrap Protocol یا (BOOTP) در نظر گرفته می‌شد. ایده تغییر و گسترش پروتکل BOOTP این بود که این پروتکل نیازمند یک دخالت دستی برای اضافه کردن اطلاعات هر کاربر بود. همچنین این پروتکل مکانیزمی را برای استفاده دوباره از نشانی‌های IP را که استفاده نمی‌شوند ارائه نمی‌داد. این به منزله این بود که برای اتصال به اینترنت یک فرایند دستی نیاز بود. پروتکل BOOTP خودش نیز برای اولین بار در RFC951 تعریف گردید و به عنوان جایگزینی برای پروتکل RARP در نظر گفته شد. دلیل عمده جایگزینی BOOTP با RARP این بود که پروتکل RARP در لایه پیوند داده‌ای data link layer قرار داشت. این امر پیاده‌سازی و اجرا را بر روی پلتفرم‌های سرور مشکل می‌ساخت و نیازمند این بود که آن سرور در هر لایه‌ای از شبکه پاسخگو باشد. BOOTP نوآوری بدیعی را با نام relay agent معرفی کرد. طبق آن ارسال پاکت داده‌ای BOOTP در شبکه با مسیریابی استاندارد IP محیا شده بود و بنابراین سرور BOOTP مرکزی می‌توانست به سرویس گیرنده‌ها (کاربران) با تعداد زیادی IP Subnet سرویس ارائه دهد.

عملی بودن

روتکل DHCP (پروتکل پیکربندی پویای میزبان) روشی برای اداره کردن جایگزینیِ پارامتر شبکه، در یک سرور DHCP مستقل، یا گروهی از چنین سرورهایی است که به شیوه‌ای مقاوم در برابر اشکال چیده می‌شوند و با DHCP تکمیل شده‌اند؛ حتی در شبکه‌ای با چند ماشین سیستم DHCP مفید می‌باشد، زیرا یک ماشین توسط شبکه‌ای محلی و با کمی تلاش قابل افزودن می‌باشد.

حتی در سرورهایی که نشانی‌ها یشان به ندرت تغییر می‌کند، DHCP برای قرار دادن نشانی‌های آن‌ها توصیه می‌شود بنابراین اگر لازم باشد سرورها دوباره نشانی‌گذاری شوند (آراِف سی۲۰۷۱)، تغییرات باید در کمترین جاهای ممکن صورت گیرند. برای دستگاه‌هایی چون مسیر یاب‌ها و دیوارهای آتش نباید DHCP را بکار بریم، عاقلانه اینست که سرورهای TFTP و SSH را در دستگاهی مشابه که DHCP را اجرا می‌کند قرار دهیم تا مدیریت دوباره متمرکز شود.

این پروتکل برای تخصیص مستقیم نشانی‌ها در سرورها و سیستم‌های رومیزی مفید می‌باشد و نیز بواسطه یک PPPپروکسی (پروتکل نقطه به نقطه) برای شماره‌گیری و میزبان‌های پهن باند در صورت درخواست و نیز برای خروجی‌ها (برگردان آدرس شبکه) و مسیریاب‌ها کاربرد دارد.DHCP معمولاً برای زیر ساخت (خدمات بنیادین) مانند مسیریاب‌های غیر حاشیه‌ای و سرورهای DNS مناسب نمی‌باشند.

هدف DHCP پیکره بندی خودکار نشانی IP یک کامپیوتر، بدون مدیر شبکه می‌باشد. آی پی آدرس‌ها معمولاً از طیف وسیعی از آدرس‌های اختصاص داده شده که در پایگاه داده سرور ذخیره شده‌اند، تشکیل شده‌اند و به کامپیوتری که درخواست یک آی پی جدید می‌کند، اختصاص داده می‌شود. یک آی پی آدرس، برای یک بازه زمانی به یک کامپیوتر اختصاص داده می‌شود، و پس از آن کامپیوتر باید آی پی آدرس جدیدی را از سرور دریافت کند. ممکن است کامپیوتر درخواست تمدید مهلت، یا همان افزایش زمان برای استفاده از آی پی را به سرور بفرستد و سرور درخواست افزایش زمان را رد کرده و کامپیوتر را مجبور کند تا آی پی جدیدی در فاصله‌ای که سپری شده درخواست کند.

غیر فنی

DHCP به کامپیوترها (کاربران) اجازه می‌دهد تا تنظیمات را در مدل کاربر - سرور client-server model از سرور دریافت کند.DHCP در شبکه‌های مدرن بسیار رایج است؛ و در شبکه‌های خانگی و شبکه‌های دانشگاهی استفاده می‌شود. در شبکه‌های خانگی، ارائه دهنده خدمات اینترنت ISP ممکن است، یک آی پی آدرس خارجی منحصربه فردرابه یک مسیر یاب Router یا مودم اختصاص دهد و این آی پی آدرس برای ارتباطات اینترنتی استفاده شود. همچنین ممکن است روتر خانگی (یا مودم) از DHCP به منظور تأمین یک آی پی آدرس قابل استفاده برای دستگاه‌های متصل شده به شبکه خانگی استفاده کند تا به این وسایل اجازه ارتباط با اینترنت را بدهد. آی پی آدرس‌های جهانی منحصر به فردی که توسط ارائه دهنده خدمات اینترنت (ISP) اختصاص داده می‌شوند با آی پی آدرس‌هایی که به وسایل جهت اتصال به روتر خانگی داده می‌شود متفاوت‌اند. این مهم به دلیل در نظر گرفتن طرح IPv4 برای حمایت از IPv4 آدرس‌هااست.

فنی

DHCP تخصیص پارامترهای شبکه را به وسیله یک یا چندین سرور DHCP، به صورت اتوماتیک تبدیل می‌کند. حتی در شبکه‌های کوچک نیز DHCP مفید است، چرا که افزودن ماشین‌های جدید به شبکه را آسان می‌کند. هنگامی که یک کاربر با پیکره بندی DHCP (یک کامپیوتر یا هر شبکه آگاه دیگر) به یک شبکه متصل می‌شود، کاربر یک پرسش را جهت درخواست اطلاعات لازم به سرور DHCP می‌فرستد. سرور DHCP یک حجم عظیم از آی پی آدرس‌ها و اطلاعات راجع به پارامترهای پیکره بندی کاربر مانند محل عبور پیش‌فرض (Default Gateway) , نام دامنه، نام سرور، سرورهای دیگر مانندسرویس دهنده زمان و غیره مدیریت می‌شود. در دریافت یک درخواست معتبر، سرور یک آی پی آدرس، یک اجاره نامه (مدت زمانی که تخصیص معتبر است) و دیگر پارامترهای پیکره بندی آی پی مانند subnet mask ومحل عبور پیش‌فرض (Default Gateway) را به کامپیوتر اختصاص می‌دهد. پرس و جو معمولاً بلافاصله پس از راه اندازی آغاز می‌شود و باید تا قبل از این که کاربر بتواند ارتباطات مبتنی بر آی پی با میزبانان دیگر را آغاز کند، کامل می‌شود. به این ترتیب، کامپیوترهای زیادی دیگری می‌توانند در مدت چند دقیقه از همان آی پی آدرس از یکدیگر استفاده کنند. از آنجا که پروتکل DHCP باید به درستی و حتی بیشتر از کاربران DHCP که پیکره بندی شده‌اند کار کند، سرور DHCP و کاربر DHCP معمولاً باید به یک لینک شبکه متصل شوند. در شبکه‌های بزرگتر این عملی نیست. در چنین شبکه‌هایی، هر یک از لینک‌های شبکه شامل یک یا چند عامل تقویت‌کننده DHCP می‌باشند. این عوامل تقویت‌کننده، پیام‌ها را از کاربران DHCP دریافت نموده و آنهارا به سرورهای DHCP انتقال می‌دهد. سرورهای DHCP، پاسخ را به این تقویت‌کننده‌ها می‌فرستند و سپس این تقویت‌کننده‌ها پاسخ را به کاربران DHCP، بر روی لینک شبکه‌های محلی می‌فرستند. بسته به نوع پیاده‌سازی، سرور DHCP برای تخصیص آی پی آدرس، یکی از سه روش زیر را خواهد داشت:

تخصیص پویا : مدیر شبکه محدوده خاصی از آی پی آدرس‌ها را به DHCP اختصاص می‌دهد، و هر کامپیوتر کاربر که بر روی شبکه داخلی (LAN) پیکره بندی شده‌است درخواست یک آی پی آدرس را از سرور DHCP در زمان مقدار دهی اولیه ارسال می‌کند. فرایند درخواست و اعطا با استفاده از مفهوم اجاره نامه در یک دوره زمانی خاص قابل کنترل است، که سرور DHCP اجازه تمدید (وپس از آن تخصیص دوباره) آی پی آدرس‌هایی را که هم‌اکنون تمدید نکرده‌است را می‌دهد.

تخصیص خودکار : سرور DHCP به‌طور دائم یک آی پی آدرس آزاد که توسط ادمین شبکه تعیین شده‌است را به کاربری که درخواست‌کننده می‌باشد، تخصیص می‌دهد. این همانند تخصیص پویاست، اما سرور DHCP یک جدول از تخصیص قبلی آی پی را نگه می‌دارد به‌طوری‌که می‌تواند به یک کاربر آی پی آدرسی را اختصاص دهد که قبلاً آن را داشته‌است.

تخصیص ثابت :سرور DHCP آی پی آدرس‌هایی مبتنی بر جدول جفت " مک آدرس / آی پی آدرس " اختصاص می‌دهد که این تخصیص دستی است (شاید توسط مدیر شبکه). فقط به کاربران با مک آدرسی که در لیست این جدول قرار دارند آی پی آدرس تخصیص داده خواهد شد. این ویژگی که توسط همه سرورهای DHCP پشتیبانی نمی‌گردد به‌طور وسیعی با نام تخصیص ثابت DHCP خوانده می‌شود.

جزئیات تخصصی

عملکرد DHCP به چهار قسمت پایه تقسیم می‌گردد

• اکتشاف (DHCP Discovery)
• پیشنهاد (DHCP Offer)
• درخواست (DHCP Request)
• تصدیق (DHCP Acknowledgement)

این چهار مرحله به صورت خلاصه با عنوان DORA شناخته می‌شوند که هر یک از حرف‌ها، سرحرف مراحل بالا می‌باشد.

DHCP Discovery (اکتشاف DHCP)

هر سرویس گیرنده (کاربر) برای شناسایی سرورهای DHCP موجود اقدام به فرستادن پیامی در زیر شبکه خود می‌کند. مدیرهای شبکه می‌توانند مسیریاب محلی را به گونه ایی پیکربندی کنند که بتواند بسته داده‌ای DHCP را به یک سرور DHCP دیگر که در زیر شبکه متفاوتی وجود دارد، بفرستد. این مهم باعث ایجاد بسته داده با پروتکل UDP می‌شود که آدرس مقصد ارسالی آن ۲۵۵٫۲۵۵٫۲۵۵٫۲۵۵ یا آدرس مشخص ارسال زیر شبکه می‌باشد. کاربر (سرویس گیرنده) DHCP همچنین می‌تواند آخرین آی پی آدرس شناخته شده خود را درخواست بدهد. اگر سرویس گیرنده همچنان به شبکه متصل باشد در این صورت آی پی آدرس معتبر می‌باشد و سرور ممکن است که درخواست را بپذیرد. در غیر اینصورت، این امر بستگی به این دارد که سرور به عنوان یک مرجع معتبر باشد. یک سرور به عنوان یک مرجع معتبر درخواست فوق را نمی‌پذیرد و سرویس گیرنده را مجبور می‌کند تا برای درخواست آی پی جدید عمل کند. یک سرور به عنوان یک مرجع غیرمعتبر به سادگی درخواست را نمی‌پذیرد و آن را به مثابهٔ یک درخواست پیاده‌سازی از دست رفته تلقی می‌کند؛ و از سرویس گیرنده می‌خواهد درخواست را لغو و یک آی پی آدرس جدید درخواست کند.

DHCP Offer (پیشنهاد DHCP)

زمانی که یک سرور DHCP یک درخواست را از سرویس گیرنده (کاربر) دریافت می‌کند، یک آی پی آدرس را برای سرویس گیرنده رزرو می‌کند و آن را با نام DHCP Offer برای کاربر می‌فرستد. این پیام شامل: MAC آدرس (آدرس فیزیکی دستگاه) کاربر؛ آی پی آدرسی پیشنهادی توسط سرور؛ Subnet Mask آی پی؛ زمان تخصیص آی پی (lease Duration) و آی پی آدرس سروری می‌باشد که پیشنهاد را داده‌است.

DHCP Request (درخواست DHCP)

سرویس گیرنده با یک درخواست به مرحله پیشین پاسخ می‌گوید. یک کاربر می‌تواند پیشنهادهای‌های مختلفی از سرورهای متفاوت دریافت کند. اما فقط می‌تواند یکی از پیشنهادها را بپذیرد. بر اساس تنظیمات شناسایی سرور در درخواست و فرستادن پیام‌ها (identification option)، سرورها مطلع می‌شوند که پیشنهاد کدام یک پذیرفته شده‌است. هنگامی که سرورهای DHCP دیگر این پیام را دریافت می‌کنند، آن‌ها پیشنهادهای دیگر را، که ممکن است به کاربر فرستاده باشند، باز پس می‌گیرند و آن‌ها را در مجموعه آی پی‌های در دسترس قرار می‌دهند.

DHCP Acknowledgement (تصدیق DHCP)

هنگامی که سرور DHCP، پیام درخواست DHCP را دریافت می‌کند، مراحل پیکربندی به فاز پایانی می‌رسد. مرحله تصدیق شامل فرستادن یک بسته داده‌ای (DHCP Pack) به کاربر می‌باشد. این داده بسته‌ای شامل: زمان تخصیص آی پی یا هرگونه اطلاعات پیکربندی که ممکن بوده‌است که سرویس گیرنده درخواست کرده باشد، می‌باشد. در این مرحله فرایند پیکربندی آی پی کامل شده‌است.

ساختار پیام‌های DHCP

پیغام‌های DHCP در دیتا گرام‌های UDP حمل می‌شوند و در سمت سرویس دهنده از شماره پورت ۶۷ و در سمت سرویس گیرنده از پورت ۶۸ استفاده می‌کند. پروتکل‌هایی که در ارتباط با DHCP کار می‌کنند شامل IP, BOOTP , UDP, TCP, RARP می‌باشند. در جدول زیر ساختار پروتکل DHCP را مشاهده می‌نمایید.[۱]

OP	HTYPE	HLEN	HOPS
TRANSACTION ID
SECS		FLAGS
CIADDR (Client IP address)
YIADDR (Your IP address)
SIADDR (Server IP address)
GIADDR (Gateway IP address)
CHADDR (Client hardware address (16 OCTETS))
SERVER HOST NAME (64 OCTETS)
BOOT FILE NAME (128 OCTETS)
OPTIONS (VARIABLE)

• Operation Code: اختصاص یافته به پیام که می‌تواند BOOTREQUEST یا BOOTREPLY باشد به عبارتی دیگر مشخص می‌کند که پیام از سرویس دهنده تولید شده‌است یا سرویس گیرنده و اندازه این پیام همان‌طور که در جدول هم مشاهده می‌شود 8bit که معادل یک بایت است.
• HTYPE: نوع آدرس سخت‌افزاری موجود در فیلد chaddr را مشخص می‌کند و اندازه آن هم یک بایت است.
• Hlen: طول آدرس سخت‌افزاری موجود در فیلد Chaddr را بر حسب بایت نشان می‌دهد.
• Hops: تعداد مسیریاب‌های موجود بین سرور و سرویس گیرنده را مشخص می‌کند و اندازه آن یک بایت است.
• Xid یا Transaction ID: حاوی یک شناسه برای نسبت دادن جواب‌ها به درخواستها می‌باشد و به نوعی کد متعلق به فرایند اختصاص یافته بین یرویس دهنده و سرویس گیرنده می‌باشد و چهار بایت است.
• Secs: مدت گذشته از زمان شروع یک تخصیص آدرس یا فرایند تمدید اجاره را مشخص می‌کند و ۲ بایت حجم آن است.
• Flags: یا بیت پرچم که دو بایت است و مشخص می‌کند که سرورهای DHCP و واسط‌های رله‌کننده باید برای ارتباط با یک سرویس گیرنده به جای انتقال تک پخشی از انتقال با پخش همگانی استفاده کنند یا خیر و ۲ بایت است.
• CIADDR: آدرس IP سرویس گیرنده به عبارت دیگر آدرس IP کامپیوتر زمانی که در وضعیت باند، تمدید اجاره IP یا ارتباط مجدد می‌باشد را دارا است و اندازه آن چهار بایت است.
• YIADDR: آدرس IP سرویس گیرنده شما به عبارت دیگر آدرس IP که توسط DHCP به یک کامپیوتر واگزار شده‌است را دربردارد و اندازه آن چهار بایت است.
• SIADDR: آدرس IP سرور بعدی را در یک دنباله Bootstrap مشخص می‌کند از این مقدار فقط زمانی که سرور DHCP یک فایل راه انداز اجرایی به یک سرویس گیرنده بدون دیسک می‌دهد استفاده می‌شود و اندازه آن ۴ بایت است.
• GIADDR: در صورت نیاز، حاوی آدرس IP یک واسط رله‌کننده DHCP مستقر روی شبکه‌ای دیگر می‌باشد و اندازه آن ۴ بایت است.
• CHADDR: آدرس سخت‌افزاری سرویس گیرنده یا به عبارتی دیگر، با استفاده از نوع و اندازه‌ای که در فیلدهای htype و hlen مشخص شده‌است نشان دهنده آدرس سخت‌افزاری سرویس گیرنده می‌باشد؛ و مقدار آن ۱۶ بایت است.
• SERVER HOST NAME که یا حاوی نام DHCP server است یا حاوی داده‌های سر ریز فیلد option می‌باشد؛ و مقدار آن ۶۴ بایت است.
• BOOT FILE NAME: شامل نام فایل boot، یک رشته خاتمه دهنده تهی، نام عمومی یا یک رشته تهی در DHCPDISCOVER، یک fully qualified directory-path name در DHCPOFFER است و به عبارتی برای clientهای بدون دیسک حاوی نام و آدرس یک فایل راه انداز اجرایی می‌باشد و ۱۲۸ بایت است.
• Option: فیلد پارامترهای اختیاری و به نوعی حاوی مجموعه‌ای از گزینه‌های DHCP می‌باشد که مشخص‌کننده پارامترهای پیکربندی کامپیوتر سرویس گیرنده هستند.

منبع : ویکی پدیا